Een werkgelegenheidsplek per uitstek

Een werkgelegenheidsplek per uitstek (een fragment)

…… Ons gesprek wordt met grote regelmaat onderbroken. Deelnemers of medewerkers zoals ze hier genoemd worden, stellen vragen waarop alleen Ben het antwoord weet. Na een halfuurtje moeten we naar buiten want hij gaat een motorzaagles geven; een motorzaag is geen speelgoed. In de tussentijd leidt Jan, een van de andere medewerkers, me rond op de Heihoeve. We baggeren door de modder naar de schapenwei, ik bewonder een zeug met negen vertederende verse biggen en zie de wat grotere biggen die bijna vet genoeg zijn voor de slacht. Er staan twee “zorgkoeien” op stal van een buurboer met te weinig ruimte. Het zijn echte Lakenvelders zegt Jan. Als ik hem vraag of hij het hier leuk vindt bevestigt hij dat volmondig. Hij heeft zelfs besloten een opleiding aan een school voor biologische landbouw te gaan volgen. Hij heeft op de Heihoeve ontdekt dat dit werk echt iets voor hem is. We lopen langs de konijnenhokken. Daar wordt zwijgend maar snel gegeten; er zijn veel konijnen. “Toch is het niet duidelijk of ze alweer gedekt zijn”, zucht Ben later, “want de man die daarvoor verantwoordelijk is, is ziek geworden en nu weet niemand of ze gedekt zijn; het staat niet in het schrift. Als ze niet gedekt zijn vreten ze alleen maar en dat is natuurlijk niet de bedoeling.
We lopen naar de koelruimte om te zien of daar nog kaas is want zolang er iemand is kun je iets kopen op de Heihoeve. In de deur van de koeling schommelt een vergeten sleutel in de wind. Ben schudt zijn hoofd en zegt “dat bedoel ik nou, je moet het toch zelf altijd nog even weer langslopen hè”. …….